Santiago de Compostela

Vandaag hebben we de sfeer geproefd van de stad waar dagelijks zo'n 2000 pelgrims arriveren. 's Morgens tonen we ons pelgrimspaspoort met tientallen stempels van de door ons bezochte steden op het pelgrimskantoor. Hiervoor ontvangen we een mooie oorkonde in het Latijn - het compostolaat - waarin bevestigd wordt dat we de tocht van Amersfoort naar Santiago over 2805 km hebben volbracht. We worden met koffie ontvangen door een Nederlands stel dat als vrijwilligers Santiagogangers een uitlaatklep biedt.
Daarna bezoeken we de kathedraal voor de pelgrimsmis. We zijn nog net op tijd om een zitplaats te bemachtigen. De Spaanse teksten zijn voor ons niet te volgen. Wel genieten we van de mooie zang van een Spaanse begeleid door het imposante orgel. Helaas klinkt op de achtergrond soms het sonore geluid van apparaten waarmee continu aan de restauratie van de kerk wordt doorgewerkt. Als slotstuk slingert een gigantisch wierookvat dwars door de zijbeuken van de kerk. Heel indrukwekkend.

Santiago bruist van leven met talloze gevulde terrasjes, straatmuzikanten, mimespelers en toeristen. We zijn getuige van een processie begeleid door een doedelzak. Vooral de pelgrims bepalen de sfeer: in groepen luid zingend, vrolijk of ingetogen, soms verweesd voor zich uitstarend nu het doel is bereikt.

Het maakt mij ook een tikje emotioneel en voldaan dat ik dit toch heb kunnen doen. We zijn ook blij dat we het er zonder brokken hebben afgebracht. De fietsen zijn heel gebleven en onze lijven hebben het - afgezien van wat maag-, knie- en beenklachten - allemaal goed doorstaan. De reis naar Santiago was een geweldig avontuur. De onderlinge sfeer is goed gebleven tot het eind. We zijn alledrie een mooie ervaring rijker geworden, hoewel elk het op zijn eigen manier heeft beleefd. Ik hoop dat ik een beetje meer 'zen' ben geworden. Maar of dat gelukt is moet een ander maar beoordelen.

Vanaf hier
zal ik terugkeren
naar het gewone leven
van alledag,
niet gewoon meer
na al wat ik ervaren heb
en als rijkdom
opgeslagen in de weg
die ik zelf ben.

(Ricky Rieter)